SALON 2019

Aan het einde van het jaar is er een tentoonstelling in Arti et Amicitiae. Daar laten de kunstenaarsleden een werk zien dat ze dat jaar hebben gemaakt. Eigenlijk wordt het altijd een grote ‘chaos’ van werken, maar dat kan juist zijn /haar charme hebben. Ik zal ook een keer ‘zaalwacht’ zijn, dat zal ik binnenkort laten weten. En dit werk komt er van mij te hangen: SCHATTEN, het doek (maat ± 130-90 cm) dat ik maakte van mijn dochter en kleindochter.SCHATTEN (2019)

 

Mijn eerste grote beelden

Na wat kleine beeldjes, vooral ook van textiel, gemaakt te hebben maakte ik in 1992/94 grote TEXTIELE beelden.   Meestal hangende beelden, maar ook rondom een “staander” zoals een kapstok. Opgevuld met fiberfill en als laatste een huid van stof die ik vooral naaide op de grote vorm. Hier een fotoserie van deze beelden.

Het beeld “VLEUGELLAM” hangt nu in Waterlandsmuseum de Speeltoren tot 2 maart 2020. Dit beeld heb ik van fiberfill gemaakt. Mijn eigen spitzen (als meisje zat ik op ballet) heb ik er voor gebruikt. Inspiratiebron was een foto uit een prachtig fotoboek van Hans van Maanen. Ik heb geprobeerd de foto op Facebook te zetten, maar dit werd niet goedgekeurd omdat het een foto was van een naakte danseres.

Vleugellam in trapgat Museum de Speeltoren

In oktober opende Martha Dirkmaat mijn tentoonstelling ‘Verstilde Vergankelijkheid’. In haar prachtige openingswoord zei ze over dit beeld:

“De inspiratie voor Vleugellam ligt in de aansprekende foto van een balletdanseres hangend aan een touw gemaakt door choreograaf Hans van Manen. Maar het beeld is ook verwant aan vroege schilderijen van Ans Marcus,  haar z.g. Pierrôtthema, vrouwfiguren aan touwtjes, willoos staand of hangend in een decor. Bij Marcus staat dit werk voor het er niet mogen zijn. Vleugellam, de vleugels niet kunnen uitslaan, vertelt in wezen eenzelfde verhaal, herkenbaar voor veel vrouwen in die tijd.

De inhoudelijke overeenkomst tussen Vleugellam, Onschuld en Troost is de vormgeving van een diep menselijke gevoel. De uitstraling, versterkt door de keus voor de kleur wit, is die van schoonheid. Daarmee staan deze beelden in zekere zin op zichzelf. Het kenmerk van later werk met de mens als thema, is mede door de toepassing van rafels, scheuren en gaten, de uitstraling van vergankelijkheid, van verval.”

detail Troost

 

RUST (nu te zien)

RUST

Project: Een geschiedenis (2005)                                                                            In 1990 vond mijn dochter Boukje een hond. Gewoon op straat.
Het was al de tweede hond die ze vond. De eerste hebben we via het dierenasiel naar een nieuwe baas gebracht. Maar deze tweede hond hebben we gehouden. Bouk gaf hem de naam van het stoerste figuur uit de tv serie ‘The Thundercats’ : Lion’o.
We hebben nog ons uiterste best gedaan zijn baasje te vinden. Maar waarschijnlijk is hij gewoon gedumpt. Het was dan ook een slecht opgevoede hond. Bij alle cursussen die we met hem gedaan hebben waren de cursusleiders zeer enthousiast over hem: dit was nog een hond die wilde leren!
December 2004 is hij overleden. Als het klopt dat hij vier jaar was toen we hem kregen is hij achttien jaar geworden. Om afscheid van hem te nemen droeg ik dit project aan Lion’o op, de liefste en meest fantastische hond ooit !

De installatie ‘een geschiedenis’ bestaat uit een vrolijke hond; een oude hond en een liggende hond.

Daarnaast heb ik nog een serie kleine , gevilte honden gemaakt.

“RUST ” de liggende hond is nu in mijn tentoonstelling ‘Verstilde Vergankelijkheid’ in Waterlandsmuseum de Speeltoren in Monnickendam te zien.

 

de groei van EERBETOON

In Waterlandsmuseum de Speeltoren is  EERBETOON (versie 2019) te zien.  Dit portret maakte ik indertijd voor het project “Van oude Mensen…”. Dit jaar organiseerde het Rijksmuseum de wedstrijd “Lang leve REMBRANDT”.  Daar wilde ik graag werk voor insturen en koos voor EERBETOON. Ik werkte nog aan het portret om nòg duidelijker te maken dat ik zéker geïnspireerd ben door de portretten van Rembrandt.

Mijn werk werd niet uitgekozen, maar is nu wel te zien in Monnickendam tot 1 maart 2020.EERBETOON 2019

AFFICHES

Als ik nu niet bekend wordt in Waterland! Overal hangen affiches met mijn naam. Het museum wordt goed bezocht. Leuk, ik merk dat mensen elkaar doorgeven dat er iets bijzonders is te zien in het Waterlandsmuseum de Speeltoren!

SALON 2019 bij Arti et Amicitiae

2 december a.s. lever ik SCHATTEN in voor de Salon in Arti.                 Ik ben nu de laatste hand aan het leggen. Het doek SCHATTEN heb ik oorspronkelijk gemaakt voor de wedstrijd van de Nederlandse Portretkunst 2019. Daar werd het werk niet voor uitgekozen. Zoals gewoonlijk ben ik daar (achteraf) ook weer blij om omdat ik er nog aan heb kunnen werken. Dat betekent dat het doek daardoor NOG rijker is geworden.  Hierbij een foto van het doek zoals het nu in mijn atelier hangt.

TOEDEKKEN 2019

Het was in 2014 dat ik de tentoonstelling van Lotta Blokker zag in Museum de Fundatie in Zwolle.
Een en al bewondering was ik: ‘wat een mooi werk.!’ Eén beeld was mijn favoriet en mijn vriendin Lidy maakte foto’s van mij bij het beeld.

beeld Lotta Blokker gezien in de Fundatie

September 2019 haalde ik al mijn textiele doeken van de kast waar ze zo lang op hadden gelegen. Nieuwsgierig opende ik het werk. Dus ook TOEDEKKEN dat ik in het jaar 2007 had gemaakt.
Mijn mond viel open, ik herkende de houding van het beeld dat ik zo had bewonderd in 2014! Het beeld van Lotta Blokker had ik nooit eerder gezien! Vond ik het werk van Lotta Blokker zo mooi omdat ik  haar emotie had herkend?
Wat is dat toch bijzonder als je je werk ‘n hele tijd niet gezien hebt. Je kunt dan met geheel nieuwe ogen kijken en oordelen.

BOOS

 

De vilten handen die ik maakte voor mijn project HULDE zijn in allerlei nieuwe opstellingen te gebruiken voor een nieuw ‘beeld’.  Voor mijn tentoonstelling in Waterlandsmuseum de Speeltoren in Monnickendam maakte ik het beeld ‘BOOS’. Verschillende tinten handen heb ik gevormd rond een gebalde vuist.  Dit is een tijd dat iedereen zijn/haar boosheid laat zien, zoals onderwijzers; boeren; bouwvakkers in Nederland; maar eigenlijk in de hele wereld!

onderdeel project HULDE